Saturday, January 27, 2018

خیلی لیلا حاتمی ام توی رگ خواب

. انتشار کتابم بدترین لحظه و روزای عمرم بود. ناشر تو قرار داد ننوشته بود که صدتا می گیره و بقیه شو پس میده. به من گفت بیا هشتصد تا رو بگیر. اون لحظه تپش قلبم بالارفت داشتم ایست قلبی می کردم از هجم این همه استرس که علاوه بر تبلیغ کتاب این حرف رو هم شنیدم. قرص ایندرالم رو خوردم و بهش جواب دادم که ناشر وظیفه دارد پخش و توزیع کند و من بارها گفتم و پرسیدم که پخش و توزیع دارید یا نه و شما گفتید پخش می کنید. فهمید جا خوردم فهمید بعد چند وز گفت مجبور شدم سیصد تا خودم بردارم بقیه اش رو ادرس دادم که ببرن واس قشم سردبیرم یعنی شانس اوردم وگرنه می توانست خمیر کنه و خلاص. در ضمن اون چاخان کرده و دروغ گفته بود. به من گفت قبل انتشار کتابت سایتمون رو راه می اندازیم ولی سایتشون تا الان راه نیافتاده. و بعد گفت باید وارد مافیا بشوم برا مراکز پخش گفتم این کارو باید قبل انتشار کتابم انجام می دادید نه الان گفت سپردم تا جواب بدن طول می کشه و سرم منت گذاشت که من از بین سی تا کار نوشته تورو انتخاب کردم و تو دلم گفتم معلومه که انتخاب می کنی چون از طریق قلم من خواست انتشاراتش معروف بشه. ملالی نیست ملالی نیست. پول فقیر خوردن ندارد. اینو تو دلم گفتم و حالا هم می گم. بعد پیام دادم به چه کتابفروشی هایی دادید تا ادرس بدم مخاطبام خیلی دلشون میخواد بخرن هنوز بهم ادرس نداده. فقط خدارو شکر می کنم که یکی رو تو قشم داشتم که کتاب ها رو بهش بسپرم و راست و ریست کنه. به هر کتابفروشی مجازی تماس گرفتم گفتن وظیقه ناشر هست پخش کنه ما با مولف کار نداریمم. من بارها بهش گفته بودم ایران نیستم و وضع مالیم خوب نیست که سفر کنم سفرکردن برا من مریض سخت هست. گفت اگر تو رونمایی کتابت حضور داشتی بهتر بود گفتم بی معنی هست فوقش ده تا بخرن. بحث رو تموم کردم. دیگه نمی خواستم چیزی ازش بشنوم هر چی سرم کلاه گذاشت کافی بود. اسهال گرفتم و دلپیچه و مریض شدم یک هفته ساعت سه شب من رو برادرم و مادرم بردن بیمارستان ایرانی دبی. انقد که من شبا مریض میشدم دیگه پرستارها منو می شناختن. پرستارهای زن بداخلاق بودن. مامانم هر کی رو می دید می گفت سرچاپ کتابش کلاه گذاشتن غصه خورده اعصاب معدش عود کرده هر دکتر و پرستاری میدید با برادرم همینو می گفتند. با حال زارم گفتم بسه ابروم رو بردید انقد نصفه شبی تو بیمارستان چرخیدید و این حرف رو زدید. دکتر عمومی اومد بالا سرم و پرونده های معده و اعصابم نشونشون دادن گفتن قرصات تموم شده؟ گفتم اره مامانم گفت چرا نگفتی برات بخریم. گفتم روم نمی شد. تو پول نداری هر چی داری باید واس قرص های خودت بدی. مامانم و برادرم باز شروع کردن از بیمارستان تا خونه تو سرم زدن که قرص نخوردی گرفتارمون کردی. وقتایی که مریض می شم و با حال مرگ بیمارستانم می برن دلم می خواد یکی عاشقم بود و منو بیمارستان می برد و ناز و نوازش می کرد نه تحقیر و سرکوفت. تو دلم گفتم صبرکنید شاید یه روز تونستم خرج خودمو بدم. اونا منتظرن من ازدواج کنم راحت بشن به مامانم گفتم چرا منو به دنیا اوردید و می خواهید از شرم خلاص شید. همونطور که تو هیچوقت شوهر نداشتی منم هیچوقت بابا نداشتم. یه بابای عیاش مشروب خور که فقط برام مشکل پشت مشکل درست می کنه. گفتن ما تورو به هرکسی نمی دیم تو هم نمی تونی پیش هر کسی تاب بیاری. مامانم سواد نداره اما میدونه من از دخترای هم سن و سالم و همشهریام چقد جلوام گفت تو نمی تونی با شوهر سنتی دوام بیاری. داریم زندگیمونو می کنیم این حرفا چیه می زنی. گفتم من میدونم وقتی یکی از دخترای روستا عروس می شه تو غصه می خوری. همه ساکت شدن در اثر ارامبخش یک روز کامل به دور از گوشی و اینترنت خوابیدم. مامانم گفت دیگه فکر کتاب از سرت بیرون کن غصه اون دو میلیون پس اندازت هم نخور خدا روش می زاره دوباره جمع می شه. همین که همه میدونن کتاب نوشتی کافی هست. به جهنم که پخش نکرد. تو غصه هیچی نخور ما نمی خواهیم تو مریض شی. و الان خبر رسید کتابم رسیده قشم خستگی یک هفته فشار عصبی از تنم بیرون رفت.  

No comments:

Post a Comment